Point Of View

Γενοκτονία – Κριτική

Νάγια Παπαπάνου

Τρεις εικόνες σαν φωτογραφικά στιγμιότυπα μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, ένας μουσικός που παίζει νέϋ, και μετά οι εικόνες αλλάζουν, φορτίζονται με αγωνία, πόνο, θάνατο, άχθο, μοναξιά και τελικά επιβίωση. 

Ο Παύλος Κουρτίδης, σκηνοθετεί, χορογραφεί και ερμηνεύει στην παράσταση «Γενοκτονία», μια παράσταση που όπως δηλώνει και ο Όμηρος Παχατουρίδης, «συνθέτει ένα «ζωντανό» έργο που εν τέλει ολοκληρώνει την ελπίδα για την ζωή και την επιβίωση […] σε όλους όσους γνώρισαν  - είτε ως βιωματικό τραύμα ή ως φαινόμενο μεταμνήμης» την γενοκτονία μιας φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας είτε πρόκειται για τους Αρμένιους, τους ιθαγενείς της Νότιας Αφρικής, της Ρουάντα ή τους Ποντίους. 

Η μουσική της Lia Hide, δηλώνει εξαρχής το πλαίσιο, τον τόπο και την κουλτούρα της παράστασης, καθώς οι συνθέσεις έχουν άλλοτε πιο αφηρημένα κι άλλοτε πολύ πιο συγκεκριμένα τον ήχο της ποντιακής λύρας. Η παρουσία του Χρήστου Σύγγελου επί σκηνής να ερμηνεύει νέϋ, τονίζει την μοναχικότητα αυτής της διαδρομής, καθώς ο ήχος του νέϋ φέρνει στον νου, σαν ένα εύγλωττο μουσικό χάι κου, μοναχικά στάχυα που λυγίζουν και θροΐζουν στο πέρασμα του ανέμου.  

Ο Παύλος Κουρτίδης, ερμηνευτικά λειτουργεί ως το δίπολο αυτής της μοναχικής διαδρομής, ενώ η εμπειρία του ως χορευτή τον καθιστά ικανό και άριστο ερμηνευτή ακόμα κι όταν καλείται να αναπαραστήσει τον εκτελεστή. Το βάρος της επιλογής της εν λόγω θεματολογίας από τον Κουρτίδη, και η ιδιαίτερη σχέση που έχει ο ίδιος λόγω καταγωγής, είναι ανάγλυφα στον τρόπο που εξιστορεί σωματικά την ίδια του την ιστορία. Είναι σαφής η συναισθηματική φόρτιση, η οποία χειραγωγείται από την επαγγελματική του εμπειρία και την ωριμότητα της θέλησης του χορογράφου. 


Ο σκηνικός χώρος, είναι λιτός, με ιδιαίτερες ανατροπές είτε πρόκειται για το μακρύ τραπέζι, που λειτουργεί και σαν γέφυρα και σαν στοά, είτε για τον απομονωμένο χώρο όπου παίζουν παιδιά μέσα στο βαμβάκι ή καταλήγουν σαν σε ένα θάλαμο αερίων. Από τις πλέον ενδιαφέρουσες σκηνές όπου το σκηνικό γίνεται έτερος ερμηνευτής: ο τοίχος που πέφτει πάνω στον Κουρτίδη, ξανά και ξανά έως ότου να τον συνθλίψει. Προσωπικά στάθηκα σε αυτήν την εικόνα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική συνθήκη, γιατί σε αυτή την εικόνα είδα το σπιτικό που ερήμωσε, τους τοίχους που τον πλάκωσαν, την ταφόπλακα που δεν σκέπασε τους νεκρούς του αλλά κρέμεται πάνω από τους ζωντανούς. Αυτή η σκηνή λοιπόν σε συνδυασμό με την τελική εικόνα του Ποντίου που αναδύεται μέσα από τους σάκους που κουβαλούσαν οι πρόσφυγες, όρθιος, με τις γροθιές σφιχτές , τα χέρια ανοιχτά έτοιμα προς ανάταση, είναι αυτά τα δύο στοιχεία που ξεχωρίζω και φρονώ ως τα πλέον απερίφραστα θέματα που ορίζουν το βάρος της επιβίωσης και του επιζήσαντα. 

Η παράσταση «Γενοκτονία» ενισχύει την Μνήμη, καθώς όπως δηλώνεται από την IAGS (Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονίας): « η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας και αποδεικνύει ότι ανοίγει το δρόμο για μελλοντικές γενοκτονίες». 

Info Παράστασης

Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος