Point Of View

Μάγισσες | Μέρος 3ο: Επιδόρπιο - Κριτική

Boem Team

Είναι Δεκέμβρης, αλλά η γλύκα της βραδιάς θυμίζει Απρίλη, τα κτίρια είναι βουβά, εκτός από δύο, ο δρόμος ανάμεσα στα κτίρια είναι άδειος, ακούγεται μουσική, μια γυναίκα παίζει ένα όργανο που μοιάζει με βιολί και τραγουδά σε μια  γλώσσα που σαν κάτι να θυμίζει ή/και όχι, μια άλλη γυναίκα στέκεται στηριγμένη στον τοίχο με τα πόδια ψηλά, κεριά καίνε κάτω από “εικόνες”. Σιγά σιγά συρρέουν λίγοι ακόμη σε αυτή την παράδοξη “εκκλησία”, η νύχτα παραμένει γλυκιά και ο ουρανός ανενόχλητος, μια γυναίκα χτυπά πάνω σε κάτι, “σιχτίρ!..” αλλά η νύχτα παραμένει γλυκιά και ο ουρανός ανενόχλητος.

Η Νικόλ Δημητρακοπούλου, ξεκινά μια “κυκλική” προπόνηση, μεταξύ οικοκυρικών, χτισίματος, εκκλησίας, διδασκαλίας, κατήχησης, χρέη δεσμοφύλακα - στρατιώτη - ερωμένης. Η δραματουργία την εξαναγκάζει σε μια πορεία αναπόδραστη, σαν να επιβαίνει σε ένα όχημα πάνω σε ράγες, που κάνει στάσεις σε τόπους μαρτυρίου: το σπίτι, την εκκλησία, το δικαστήριο, το κρεβάτι, κι εκείνη μετακινείται από τόπο σε τόπο, και δηλώνει την μαρτυρία της. Θα έλεγε κανείς “μόνη της κουρδίζεται”, σαν να την κεντρίζει κάτι, να την ωθεί σε μια βάσανο που στόχο έχει να την τιμωρήσει για την ανατομία της. Ό,τι λέει κι ό,τι πράττει είναι μια ταπείνωση, μια δοκιμασία, να καμφθεί το σώμα, σαν ένας ιδιόμορφος ασκητής. Οι περσόνες που αναδύονται από την έντονη σωματικότητα, την εναλλαγή φωνητικής τοποθέτησης και εκφοράς λόγου, υπόκεινται σε μια διαρκή τιμωρία, γιατί ότι κι αν πράττουν, ότι και αν λένε, όποια ιδιότητα κι αν έχουν, όλες είναι τόσο σημαντικές όσο η μήτρα τους. 

Η παράσταση «Μάγισσες | Μέρος 3ο: Επιδόρπιο», είναι άγρια, γιατί κάθε λέξη, κάθε δρώμενο, κάθε σκηνή, είναι σαν κουρδίζει μια εσωτερική μνήμη - χορδή στο ασυνείδητο του θεατή. Γελάς με την “φόρμα” και δεν συνειδητοποιείς την βια που υποθάλπει. Η αστυνομικός που καταθέτει στο δικαστήριο είναι μια γκροτέσκα φιγούρα, που προκαλεί το γέλιο, η γυναίκα που προσκαλεί στο σπίτι τον νεαρό άνδρα, ένας ρόλος που αναδύει ελαφρότητα και ιντριγκάρει, η “Ιπποκράτης” που χρησιμοποιεί έναν άντρα για να παρουσιάσει την θεραπεία στην πρόπτωση μήτρας, είναι καυστική και σαρκαστική, η μάνα που “σκοτώνεται” κάνοντας δουλειές και συμβουλεύοντας την κόρη, ένα αμάλγαμα υστερίας θύτη και θυματος· όλοι αυτοί οι ρόλοι, είναι σαν ψηφίδες από ένα πρόσφατο παρελθόν, μια παγκόσμια πραγματικότητα και ένα πιθανό μέλλον. “Ξεπλένουν την ήττα τους μέσα από τις μήτρες μας”, λέει χαρακτηριστικά και προσωπικά αισθάνομαι σαν αυτή η φράση να είναι μαχαίρι που με ξεκοιλιάζει.

Μοιάζει με θέατρο της επινόησης ή/και με live art, είναι μια τροχιά σκηνών που θα μπορούσαν να παρίστανται σαν λούπα, θα μπορούσε η παράσταση να παίζει και να προσερχόμαστε στον χώρο, οι θεατές, σε διαφορετικούς χρόνους. Ο θάνατος δεν είναι φινάλε, είναι απλά ένας θάνατος, η συνθήκη που βιώνει η ερμηνεύτρια δεν παύει με τον θάνατο, είναι πάνω και πέρα απ’ αυτόν. Η μουσικός της παράστασης, υπάρχει σαν ανάμνηση του χρόνου, του χρόνου που δεν είναι γραμμικός, υπάρχει στο πριν και στο τώρα της ερμηνεύτριας, είναι εκεί ακόμα κι όταν προσωρινά αποσύρεται, συνένοχος και μάρτυρας ενός ομφάλιου λώρου - μίτου. Η δραματουργία της παράστασης δεν ακολουθεί μια πορεία λύσης - κάθαρσης, είναι μια εγκάρσια τομή στην έμφυλη βία, από την τομή παρατηρεί κάποιος απόψεις εικονογραφήσεων, και για αυτό σε κάθε λόγο της ερμηνεύτριας, διακρίνω μια άνω τελεία, όλα είναι έτοιμα να ξανα-αρχίσουν. 

Η Νικόλ Δημητρακοπούλου, δίνει σώμα και ψυχή, δοκιμάζεται και δοκιμάζει. Ο Θανάσης Δόβρης, νομίζω ότι τελεί τόσο ως ηθοποιός (κι ας μην είναι επί σκηνής) όσο και σκηνοθέτης, καθώς η οργανικότητα των σκηνών ακολουθεί την ροή του ηθοποιού και δεν καλουπώνεται από το σκηνοθετικό όραμα. Η Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη, συνοδεύει ενεργά την πλοκή παίζοντας ζωντανά μεσαιωνική βιέλα (ένα όργανο-πρόγονο του σημερινού βιολιού) και τραγουδώντας σε μη ομιλούμενες πλέον γλώσσες, όπως τα οξιτανικά, τα γαλικιανά και τα σεφαραδίτικα τραγούδια. Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο έργο της Νατάσας Σίδερη, και μου κίνησε την περιέργεια να διαβάσω το βιβλίο της “Κυρίαρχοι Πονηροί Λογισμοί” (Εκδ. Μωβ Σκίουρος). 

Οι “Μάγισσες|Μέρος 3ο:Επιδόρπιο” είναι μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά. 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης, Πρωτότυπα κείμενα, επιλογή κειμένων : Νατάσα Σίδερη, Φωτογραφίες : Χάρης Γερμανίδης, Βοηθός παραγωγής: Αλεξάνδρα Παππά, Παραγωγή : Ομάδα Fail Better 

Ερμηνεία: Νικόλ Δημητρακοπούλου

Συμμετέχει ο Στέλιος Χατζηγεωργίου.

Μεσαιωνική βιέλα - Φωνή: Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη

Πλύφα (Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο), Κορυτσάς 39, Βοτανικός 

Διάρκεια: 50 λεπτά

Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 12€ |Φοιτητικό, νέοι έως 18 ετών, ΑμεΑ, άνεργοι: 10€ | Ατέλεια: 5€ (μόνο στο ταμείο του θεάτρου)

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων της UNESCO για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, «Orange the World».


Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος