Kovacs / The Crashes live - Review

Το Σάββατο 16/2 δεν νομίζω να υπήρχε κάποιος, ο οποίος να ήταν στο Piraeus Academy και να μην πέρασε καλά. Ήταν τέτοια η διάθεση του κόσμου και των καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν επί σκηνής, που σε παρέσερνε να περάσεις καλά και τελικά να φύγεις χαμογελαστός. 

Η βραδιά ξεκίνησε ιδανικά με τους The Crashes, ένα rock ‘n’ roll τρίο από την Αθήνα, τους οποίους μπορεί να μην είχα ξαναδεί, αλλά θα το επιζητήσω να δω σίγουρα στο μέλλον. Με βάση το rock ‘n’ roll αλλά και έξτρα συστατικά indie και alternative, post-rock, post-punk μεζούρες έπαιξαν για 40 λεπτά τραβώντας βλέμματα και αυτιά. Σκοτεινός, αισθησιακός ήχος με την αρχέγονη αγαπημένη συνταγή «κιθάρα-μπάσο-drums», ένας τραγουδιστής με φάτσα και στόμφα rock star, ένας διονυσιακός drummer που έπαιζε ημίγυμνος με ανοιχτό πουκάμισο και εσώρουχο και ένας χαμογελαστός μπασίστας «ήρεμη δύναμη» με ξεσπάσματα και groove. Πολύ καλό συγκρότημα, πολύ καλή εμφάνιση, ωραίες συνθέσεις. Εκτός από το δικό τους κοινό που έδωσε το παρόν στη συναυλία, νομίζω ότι κίνησαν το ενδιαφέρον σε αρκετό κόσμο ακόμα και κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα.   

Λίγα λεπτά μετά, η Sharon Kovacs και το επταμελές συγκρότημα της έκαναν την εμφάνιση τους, βάζοντας τέλος στην αδημονία του κοινού. Ξεκίνησε με το “I Better Run” ερμηνευμένο acapella και πέρασε αμέσως στο “Cheap Smell”. Τα τρία χρόνια από την τελευταία της εμφάνιση την έκαναν να (μας) έχει λείψει και φρόντισε με την εμφάνισή της να μας αποζημιώσει. Υπάρχουν καλλιτέχνες που, όταν τραγουδάνε, αντιλαμβάνεσαι στη φωνή τους τα διάφορα συναισθήματα που βιώνουν ή βγάζουν. Στην περίπτωση της Sharon Kovacs, τα συναισθήματα αποτυπώνονται τόσο στη φωνή όσο και στο πρόσωπό της. Λουσμένη πότε με κόκκινο φως και πότε με λευκό, με τις φλέβες να πάλλονται στον λαιμό και το πρόσωπό της, έβλεπες να περνάνε πάνω της ο θυμός, ο πόνος, η αγανάκτηση, ο έρωτας και η αγνή χαρά για την ανταπόκριση του κόσμου.

“Diggin”, “Foolish”, “My Love”, “Sugar Pill”, “50 Shades of Black” , “Mama & Papa”, “Shirley”, “Play Me”, “The Devil You Know”, ήταν όλα εκεί προς τέρψη των φανατικών και μη ακροατών. Αυτό που παρατηρούσες στη συναυλία ήταν ότι και οι «συνοδοί» (γονείς, σύντροφοι, φίλοι) των φανατικών περνούσαν καλά. Ακόμα και τα τραγούδια να μην ξέρεις, η Kovacs έχει την ικανότητα να σε παρασέρνει μαζί της και να σε κάνει να συνειδητοποιείς αφηρημένος ότι διασκεδάζεις. Μια Kovacs ανθρώπινη, απλή, γεμάτη ενέργεια, εκφραστική, αεικίνητη και τόσο κοντά και δεμένη με το κοινό της, που αν μπορούσε θα κατέβαινε ανάμεσα στον κόσμο να τραγουδήσει σε όλη τη συναυλία. Άλλωστε πριν ξεκινήσει το set της και ενώ έπαιζαν οι The Crashes έκανε βόλτες ανάμεσα στο κοινό. Κάτι που έκανε και ο τρομπετίστας, όταν στο φινάλε, κατέβηκε από τη σκηνή και ανέβηκε στα σκαλιά του εξώστη για να παίξει τις τελευταίες νότες.

Κρυστάλλινος ήχος (και στο support παρεμπιπτόντως), light show, videos, ατμόσφαιρα, εναλλαγή σκοταδιού με φως και χαράς με λύπη και μια Kovacs να οργώνει τη σκηνή, να ζητάει τσιγάρο από το κοινό, να παραλαμβάνει δώρα από φανατικούς θαυμαστές και μετά το τέλος της συναυλίας να μένει στη σκηνή για να χαιρετίσει όσο περισσότερους μπορεί και να μοιράσει όλα τα setlist στο κοινό. Ένα πολύ όμορφο και διασκεδαστικό συναυλιακό βράδυ, που ελπίζουμε να μην επαναληφθεί πάλι σε 3 χρόνια, αλλά μικρότερο διάστημα. 

Setlist

I Better Run, Cheap Smell, Play Me, Freakshow, Black Spider, The Devil You Know, Oblivion, Diggin, Midnight Medicine, Priceless, Fool Like You, Adickted, Shirley (Sound Of The Underground), It’s The Weekend, Foolish, Skyscraping, Wolf in Cheap Clothes, 50 Shades of Black, My Love, Mama ‘n’ Papa, Sugar Pill, Final Song