Point Of View

Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας – Κριτική

Νάγια Παπαπάνου

Η βραβευμένη ταινία της Λένα Βερτμίλερ είναι η ιστορία ενός αγροτόπαιδου που πηγαίνει στην πόλη για να ολοκληρώσει το έργο του νεκρού αδελφικού του φίλου που σκόπευε να σκοτώσει τον Μουσολίνι, ερωτεύεται μια πουτάνα, την παντρεύεται, ο σύνδεσμος του ακυρώνει το δολοφονικό χτύπημα, και αυτοί δεν ζουν καλά και εμείς δεν ζούμε καλύτερα. 

Ο Γιάννης Λασπιάς, μεταφέρει με εξαιρετική ακρίβεια το έργο της Βερτμίλερ από την οθόνη στην σκηνή, και μας διηγείται την ιστορία του Τουνίν, ενός ανθρώπου που ασπάζεται μια ιδεολογία, ίσως βίαια, ίσως για συναισθηματικούς λόγους, αλλά σίγουρα βαδίζει μέχρι τέλους. Ανοίγοντας το κινηματογραφικό κάδρο στην θεατρική σκηνή, το έργο της Βερτμίλερ μπορεί να πάρει διαστάσεις τόσο σκηνοθετικές όσο και ερμηνευτικές, που στην προκειμένη αφήνονται ερήμην στην διάθεση του θεατή. Υπάρχουν θεατρικές εικόνες, όπως η συνάντηση Τουνίν και Τριπολίνα, το πέρασμα του Κωνσταντίνου Πολύζου ως ο διάσημος αναρχικός συγγενής της Σαλομέ, όπου οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα θυμίζουν ιταλικό νεορεαλισμό. Σε κάθε περίπτωση η μουσική του Νίνο Ρότα και η ζωντανή ερμηνεία από τους ηθοποιούς και την Ειρήνη Τηνιακού στο πιάνο, δένουν άρρηκτα την παράσταση με την ταινία. 

Ξεχωρίζει η ερμηνεία του Διαμαντή Καραναστάση στον ρόλο του Διοικητή Σπατολέτι, καθώς κατορθώνει να δώσει μια εγγύτητα στον χαρακτήρα του, να αμβλύνει τις εντυπώσεις και να αναδείξει μια αθωότητα στον τρόπο με τον οποίο λάτρεψε η Ιταλία τον Ντούτσε κάποτε. Η τραχύτητα του, ακόμα κι ο τρόπος που αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ερωτευμένος με την Σαλομέ, έρχονται σε μια αντίθεση με την φινέτσα της Δώρας Χρυσικού, που υποδύεται την αναρχική πόρνη πολυτελείας. Ο Σπατολέτι και η Σαλομέ, είναι ο ίδιος ο τίτλος του έργου, σε μια επανατοποθέτηση της κάμερας από τον έρωτα των νεαρών παιδιών Τριπολίνα και Τουνίν, στην ώριμη αντιπαράθεση, το πάθος, την ιδεολογική χειραφέτηση, και την ζωώδη ορμή ενός ζευγαριού που το ενώνει η δίψα για επικράτηση. 

Η Μαντάμ Αίντα Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, και οι κοπέλες, τα λουλούδια όπως τα αποκαλεί του παλατιού – οίκου ανοχής της, είναι οι μάρτυρες, μιας ιστορίας που μπορεί να ενδύεται το πολιτικό όχημα της αναρχίας, αλλά είναι τόσο παλιά όσο και το επάγγελμα τους. Η κινησιολογία της Άλκηστις Πολυχρόνη συμβάλλει καίρια, τόσο στην σκηνή που παρουσιάζονται οι κοπέλες του σπιτιού όσο και στην σκηνή σύλληψης του Τουνίν. Ο Βασίλης Αθανασόπουλος και η Ίριδα Μάρα στους ρόλους του Τουνίν και της Τριπολίνα, είναι μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή των Σαλομέ και Σπατολέτι, με την εκφραστικότητα και την δίψα για ζωή της Τριπολίνα, όσο ο Τουνίν αδυνατεί να δει άλλη επιλογή από αυτήν που του επεφύλαξε η μοίρα. Υπέροχα παρούσες η Μελίνα Σπετσιέρη και η Γεωργία Παντέλη, ενώ η Δάφνη Νικητάκη ως Οντέτ μαζί με την Ξένια Αλεξίου και τον Γιάννη Ίτσιο, ανακαλούν το κωμικό στοιχείο αυτής της ανατρεπτικής ιστορίας. 

Παρά τα κωμικά στοιχεία, τον έρωτα, το συναίσθημα, την υπέροχη μουσική, αυτό το έργο σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι. Γιατί δίνει ανάγλυφα τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, πουτάνες και κυρίες, υπάρχουν όμως επιλογές που δεν κάναμε ή αποφάσεις που πήραμε. 

Info Παράστασης

Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος