Viva la Muerte - Κριτική

Η σκηνή του Βαφείου-Λάκης Καραλής, μετατρέπεται σε διαμέρισμα, το χαρακτηριστικό βιομηχανικό τζάμι φωτίζει τον χώρο, σαν να πρόκειται για ένα μοντέρνο ‘λοφτ’, αλλά τα ‘παλιακά’ έπιπλα προδίδουν τους ενοίκους του: μια δικαστή και την μητέρα της, μοναδική παραφωνία ένας πίνακας του Φράνσις Μπέικον.Η ησυχία της νύχτας σύντομα διαταράσσεται, με την έφοδο ενός χασάπη, ενοίκου στο ίδιο κτίριο, που ξέχασε τα κλειδιά του όπως δηλώνει και ζητά νυχτερινό καταφύγιο ως το ξημέρωμα. Φυσικά η δικαστής, δεν εφησυχάζει και σύντομα θα τον οδηγήσει σε μια ομολογία που θα τον εξαναγκάσει σε μια αμφιβόλου ηθικής συμφωνία.

- «Δεν έχω συμπάθεια στο θέατρο»

- «Δεν θα δυσκολευτείς. Τον εαυτό σου θα ερμηνεύσεις, με άλλο προσωπείο»

Ο Τάσος Ράπτης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο καινούριο έργο του Γιάννη Παπάζογλου, “Viva la Muerte”. Ο Τάσος Ράπτης αναλαμβάνοντας το διττό ρόλο σκηνοθέτη-ερμηνευτή, επιλέγει μια σκηνοθεσία λιτή, που ακολουθεί την ροή του έργου, κι εκτυλίσσεται δραματικά κάνοντας χρήση όλου του σκηνικού χώρου, με τους εξαιρετικούς φωτισμούς του Σάββα Σουρμελίδη. Το έργο του Παπάζογλου, δίνει απλόχερο χώρο για δυνατές ερμηνείες και έντονες συγκινήσεις. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι άτομα που έχουν υποστεί έναν ακρωτηριασμό, ένα σοβαρό τραύμα στην ψυχή ή/και το σώμα τους οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Αμφότεροι βρίσκουν διέξοδο στην αυτοδικία, και την συνέργεια. Το βέβαιο είναι ότι κανένας δεν είναι αθώος, διότι αυτό που τους συνέβη όσο φρικτό κι αν ήταν, δεν τους αθωώνει από τον κύκλο της βίας τους έχει συνεπάρει. 

Η ερμηνευτική άνεση του Τάσου Ράπτη, του επιτρέπει να παραστά τον ρόλο του, με έναν τρόπο που να μην γίνεται καρικατούρα, άλλωστε η “κοινοτοπία του κακού” εκεί συνίσταται, στην ρηχότητα. Ο Ράπτης, χωρίς να το σκεφτεί, λέει τα λόγια του χαρακτήρα του σαν να σχηματίζονται εκείνη την στιγμή στο μυαλό του ήρωα του, μια σπάνια υποκριτική δεινότητα, και ένας εκπληκτικός ελιγμός όταν υποδύεται τον πατέρα της δικαστή. Η αφήγηση της Έλενα Πελαγία, ως έφηβο κορίτσι, για τον βιασμό από τον πατέρα της, είναι μια ζοφερή εικόνα, που συμβαίνει σχεδόν ως tableau vivant, μπροστά από την χαρακτηριστική κολώνα του Βαφείου, σε προοπτική από τον πίνακα του Μπέικον που τόσο εύγλωττα αναλύουν, με πλήθος αναφορών έως και στο Παζολινικό έργο, δεδομένου ότι ο πατέρας φορά το στρατιωτικό πηλίκιο. Η Έλενα Πελαγία, έχει μια συγκλονιστική σκηνή αλήθειας, όταν αφηγείται το τελευταίο ταξίδι της, η φωνή της απελευθερώνεται, το σώμα της υπάρχει ενεργειακά στον χώρο, και διακρίνουμε έναν άνθρωπο απελευθερωμένο από τον φόβο που κρυσταλοποιείται και αγκυλώνει το σώμα. 

Ο Γιάννης Παπάζογλου γράφει ένα έργο αντλώντας σχεδόν από κάθε πτυχή της προσωπικής - κοινωνικής-πολιτικής ζωής ενός ήρωα εν τη γενέση. Δεν απέκλεισε τίποτα, κυριολεκτικά: φασισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία, ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση, και στο κέντρο τους η οικογένεια. Ίσως να μην μπορούσε και διαφορετικά, αφού όλα επιβεβαιώνουν την απουσία ενσυναίσθησης, ένα στοιχείο που οι δύο ήρωες του: μια δικαστής κι ένας χασάπης αδυνατούν να συλλάβουν, σαν να τους λείπει ολωσδιόλου. 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Γιάννης Παπάζογλου, Σκηνοθεσία: Τάσος Ράπτης, Σκηνικά:  Φαίδρα Χάρδα, Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα, Φωτισμοί: Σάββας Σουρμελίδης, Κίνηση: Κατερίνα Δρακοπούλου, Χορογραφία: Βιβή Μπρακουμάτσου, Βοηθός Σκηνοθέτη: Αγάπη Παπαθανασιάδου, Σχεδιασμός αφίσας - Γραφιστικά: Φαίδρα Χάρδα, Φωτογραφίες: Ιουλία Λαδογιάννη, Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη, Παραγωγη: Κέντρο Τεχνών Ορνεράκη

Ερμηνεία: Έλενα Πελαγία, Τάσος Ράπτης

Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Εισιτήρια: Γενική Είσοδος: 12€, Μειωμένο: 10€, Ατέλειες: 5€

Τηλέφωνο κρατήσεων:  2103425637 - 6955540755

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr