Point Of View

Βάκχες – Κριτική

Boem Team

Η πρόσοψη του Ηρωδείου, φαντάζει πρόσοψη παλαιού κτίσματος, μπροστά σε εγκαταλελειμμένη παιδική χαρά με μεταλλικές κούνιες, τραμπάλες και μύλο. Γύρω από τα παιχνίδια υπάρχουν παγκάκια που φωτίζονται από τις λάμπες δρόμου δημιουργώντας μια περίεργη κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Μια γυναίκα πλέκει κι ένας άντρας κουβαλώντας πραμάτεια ρακοσυλλέκτη ψάχνει τους κάδους.  Ένας εντυπωσιακός, γυμνός άντρας, εισέρχεται στην σκηνή προκαλώντας την κραυγή της γυναίκας. Προχωρά προς τον ρακοσυλλέκτη, στέκεται και εδραιώνει τον ερχομό του: “Έφτασα εδώ, στη γη των Θηβαίων, είμαι ο Διόνυσος, ο γιος του Δία”. 

Οι “Βάκχες” του Ευριπίδη, έχουν ένα πρωτοπόρο θέμα: την εισαγωγή μιας νέας θρησκείας. Κι αν  στα χρόνια του Ευριπίδη η λατρεία του Διονύσου έχει πλέον παγιωθεί, η εισαγωγή ενός νέου “κώδικα” πίστης, φαίνεται πως πάντα εμπεριέχει την βία, την απαξίωση του παλιού και της παρελθούσης εξουσίας. Η παράσταση των “Βακχών” σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη, δανείζεται το αστικό περιβάλλον μιας παιδικής χαράς και την ενδυματολογία της κλοουνερί. Η αισθητική της παράστασης, συχνά παραπέμπει στο “Κουρδιστό Πορτοκάλι”, κι ίσως σε έναν ελεύθερο συνειρμό να υπάρχει μια διασύνδεση με την βία και την ψυχολογία της μάζας. Ο Πενθέας προσέρχεται “εθελοντικά” να παρατηρήσει την Βακχεία όπως ο ήρωας του Κιούμπρικ συμμετέχει στο “πείραμα”.

Το εικαστικό σκέλος της παράστασης, τα σκηνικά και τα κοστούμια υποστηρίζουν έως ακεραίου μια ενιαία αισθητική. Οι φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου ενισχύουν αυτήν την αίσθηση ενός κινηματογραφικού κάδρου, στο κέντρο μιας πόλης σε μια “ξεχασμένη” παιδική χαρά και υποβάλλουν το αίσθημα της απειλής και του φόβου. Η μουσική του Στέφανου Κορκολή, συμπληρώνει την εικόνα και αναδεικνύει το στοιχείο της κλοουνερί και του γκροτέσκο, ειδικά το “πρελούδιο” πριν την είσοδο του Διονύσου δίνει το στίγμα του έργου που θα παρακολουθήσουμε. Η Ρούλα Πατεράκη στο ρόλο της Γυναίκας και ο Κώστας Λάσκος στον ρόλο του Άντρα, στο ίδιο έργο θεατές, σαν παρατηρητές ενός δράματος που έχει συντελεστεί αποτελούν το ενεργό σχόλιο στον πυρήνα του έργου. Ειδικά η Πατεράκη, με το αδιαπραγμάτευτο αυθεντικό τάλαντο μιας συγκινητικής ερμηνεύτριας μετουσιώνει το ποίημα της Κατερίνας Γώγου “Πάρε με Σούπερμαν μου..” σε μια καίρια Παράβαση. 

Η κλοουνερί και η φοβία των κλόουν, που στοιχειώνει πάρα πολύ κόσμο, αποτελεί την βάση για την ερμηνεία των εξαιρετικών ηθοποιών που συμμετέχουν σ' αυτή την παράσταση. Ο Δημήτρης Ήμελλος και ο Νίκος Καρδώνης ως Κάδμος και Τειρεσίας αποτελούν ένα συμπαγές ερμηνευτικό ντουέτο, που υποστηρίζει απόλυτα αυτή την συλλογιστική. Η είσοδος της Αγαύης – Νίκη Σερέτη – και το πινγκ πονγκ με τον Ήμελλο και το κεφάλι του Πενθέα, ανεβάζει τον πήχη αυτής της ερμηνευτικής κατεύθυνσης. Η Νίκη Σερέτη διαχειρίζεται άψογα ένα αταβιστικό μοτίβο μετάβασης από την ιερή μανία στην τέλεια επίγνωση – συνείδηση, ενώ εμφανίζει ένα πέπλο ηττημένης μητριαρχίας. Ο Στάθης Κόικας στο ρόλο του Πενθέα είναι ένας αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής, με την ορμή του φανατισμού, την ένθεη μανία και την υποταγή στο “νεόκοπο” θεό. Ο Γιάννης Κοψιδάς, είναι ο ενορχηστρωτής, θιασάρχης Διόνυσος, εντυπωσιακός αλλά ταυτόχρονα συνειδητά γειωμένος στον ρόλο του.

Ο Χορός των Βάκχων παρών και ενεργός σε όλη την διάρκεια της παράστασης, είναι ο κοινωνός του έργου και της σκηνοθετικής προσέγγισης με μεγάλη επιτυχία. Η κίνηση που επιμελείται η Στέφανι Τσάκωνα, συμπληρώνει και αλληλεπιδρά τόσο με την σκηνοθεσία όσο και με την μουσική του Στέφανου Κορκολή. Τα κοστούμια του Χορού, προφανώς εξ επί τούτου, είναι “ασεξουέλ”, με τα κόκκινα μπαλόνια στο ύψος του στήθους να φέρουν ένα συμβολισμό, που προσωπικά τον βρήκα περισσότερο άτοπο αναφορικά με όλο το άλλο υπόβαθρο και συλλογιστική της παράστασης. Τα μπαλόνια που κρατά ο Μανώλης Μαυροματάκης κι αφήνει από το χέρι του να ταξιδέψουν πάνω από τα κεφάλια των θεατών, ενέχουν πολύ μεγαλύτερου συμβολισμού. 

Συνολικά, οι “Βάκχες” σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση που επικαιροποιεί τον σχολιασμό του Ευριπίδη. Είναι μια πολυπρισματική παράσταση, που – χάρις στην μουσική και ερμηνεία επί σκηνής στο πιάνο από τον Στέφανο Κορκολή – φλερτάρει με το είδος του μουσικού θεάτρου, και δη στα καλύτερα του. 

Συντελεστές Παράστασης

Μετάφραση: Θεόδωρος Στεφανόπουλος, Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης, Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Σκηνικά – Κουστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου, Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα, Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος, Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης

Ερμηνεύουν: Γιώργος Κοψιδάς (Διόνυσος), Νίκος Καρδώνης (Τειρεσίας), Δημήτρης Ήμελλος (Κάδμος), Στάθης Κόικας (Πενθέας), Κρις Ραντάνοφ (Θεράπων), Χριστόδουλος Στυλιανού (Α΄ Άγγελος), Μανώλης Μαυροματάκης (Β΄ Άγγελος), Νίκη Σερέτη ( Αγαύη), Ρούλα Πατεράκη (Γυναίκα), Κώστας Λάσκος ( Άνδρας), Άρης Καλλέργης ( Τυμπανιστής)

Βάκχες: Μυρτώ Αλικάκη, Μαρίζα Τσάρη, Γωγώ Καρτσάνα, Ηλέκτρα Σαρρή, Ξένια Ντάνια, Δέσποινα Μαρία Μαρτσέκη

Φωτογραφίες : Αλέκος & Χρήστος Μπουρελιάς (@archlabyrinth)

Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος