Το χρονικό του Χρόνου – Κριτική

Στην ιστορική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, στην Φρυνίχου, ο Μελέτης Ηλίας και ο Δημήτρης Πασσάς βυθίζονται στο απόλυτο σκοτάδι, και μεταφέρονται μέσα σε αυτό το θεατρικό κήτος από τον χώρο στο χρόνο, στον χωροχρόνο, με βέλη θερμοδυναμικά και ηλεκτρομαγνητισμό. Το Σύμπαν Υπάρχει. Απλά. Η Θεωρία των Πάντων, υπάρχει;

«Το χρονικό του Χρόνου» του Stephen Hawking, αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια. Ο συγγραφέας, με επιστημονική διαύγεια αλλά και απαράμιλλο χιούμορ, παραθέτει τις βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις του ίδιου και των προκατόχων του πάνω στο χωρόχρονο, τη διαστολή του Σύμπαντος, την αρχή της απροσδιοριστίας, τις αγαπημένες του Μαύρες Τρύπες και το επονομαζόμενο Βέλος του Χρόνου, αναζητώντας μια ενοποιημένη θεωρία των πάντων, που θα οδηγήσει σε μια νέα κοσμογονική ερμηνεία.

Οι δύο ηθοποιοί διασχίζουν την σκηνή, κοιτούν το σύμπαν των προβολέων, σκαρφαλώνουν στις κολώνες, τρέχουν γύρω από τον εαυτό τους και διαπραγματεύονται τον επιστημονικό με τον λογοτεχνικό λόγο, την γραμμική προεκβολή με την θεατρική προβολή. Ο Μελέτης Ηλίας και ο Δημήτρης Πασσάς, αλληλοσυμπληρώνονται, απαντούν ο ένας στον άλλο, ο καθένας με διαφορετική αφετηρία. Το κείμενο δεν είναι εύκολο, φυσικά. Δεν χρειάζεται όμως να είσαι φυσικός ή μαθηματικός για να το παρακολουθήσεις. Τα λογοτεχνικά κείμενα που διατρέχουν την παράσταση, φέρνουν μια πιο οικεία αίσθηση στο θεατρικό κοινό και ανανεώνουν το σκηνικό ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα, η ενέργεια των ηθοποιών και ο ακαταπόνητος ρυθμός τους, είναι μια δημιουργική και συντεταγμένη δόνηση των «χορδών» του κοινού. 

Επικρατεί κυρίως το σκοτάδι, ενώ οι φωτισμοί είναι στοχευμένοι απόλυτα πάνω στις διαφορετικές θέσεις που παίρνουν οι ερμηνευτές, δημιουργώντας μια αίσθηση νυχτερινού ουρανού με πεφταστέρια. Τα αποσπάσματα που ακούγονται, από τον Stephen Hawking και τον Κάρολο Κουν, εκτός ότι συγκινούν, είναι και μια υπέροχη αντιπαραβολή δύο σπουδαίων πνευμάτων, από τον χώρο της επιστήμης και τον χώρο της τέχνης. Ο τρόπος με τον οποίο ενεργοποιείται συνολικά ο χώρος της Φρυνίχου ακόμα και με το επιλεκτικό άνοιγμα της πλάτης της σκηνής, δίνει την παλλόμενη αίσθηση του χωροχρόνου.  Σε μια από τις περιπτώσεις που η σκηνή προεκτείνεται στο φουαγιέ, λαμβάνει χώρα μια από τις πιο ευφυώς αστείες στιγμές: ο Πασσάς πετάει το πουλόβερ του, κι αυτό στιγμιαία του επιστρέφει από την άλλη πλευρά. 

Προσωπικά φρονώ, ότι δεν θα μπορούσε να ευτυχήσει περισσότερο η μεταφορά του βιβλίου του Stephen Hawking, παρά στο θέατρο, στον «τόπο» όπου συντελείται το θαύμα του Χρόνου, του Χώρου, της Βαρύτητας, του Ηλεκτρομαγνητισμού, της Μαύρης Τρύπας που ακτινοβολεί ενέργεια. «Το Χρονικό του Χρόνου», σε σύλληψη και σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, είναι μια παράσταση που ανανεώνει το ενδιαφέρον για τις θετικές επιστήμες, διαθέτει χιούμορ και εξαιρετικό λόγο.

Συντελεστές

Σύλληψη- Σκηνοθεσία – Σκηνικός Χώρος: Νατάσα Τριανταφύλλη, Κείμενο Παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Λευτέρης Σαράφης, Δημήτρης Πασσάς, Δήμητρα Μητροπούλου, Μελέτης Ηλίας, Νατάσα Τριανταφύλλη, Μουσική: Μonika, Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Επιστημονικός Συνεργάτης: Λευτέρης Σαράφης, Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μητροπούλου, Videos- teasers: Κωνσταντίνος Χαϊδαλής, Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης

Photos by : Λάμπρος Ρουμελιωτάκης