Το Αποκαλόκαιρο της υπομονής

Φέτος, αντί για τον κλασικό Ιούλιο ή Αύγουστο, μου έλαχε όχι πρώτο ταξίδι στο Νότο, αλλά να πάρω την καλοκαιρινή μου άδεια τον Σεπτέμβριο. «Καλοκαιρινή; Τον Σεπτέμβριο; Μήπως εννοείς Φθινοπωρινή τότε; Χαχα! Θα αντέξεις;». Όχι, δεν θα αντέξω, οπότε αυτά τα αστεία θα με αθώωναν ήδη στο δικαστήριο. «Σώπα ρε μεγάλε, πήρες και μια φορά άδεια τον Σεπτέμβρη και πρέπει να υποστούμε τη γκρίνια σου για αυτό, ενώ (…)». Εδώ μπαίνει κάποιου είδος πραγματικό πρόβλημα, το οποίο όμως δεν κάνει καλύτερο το γεγονός ότι έμεινα όλο το Καλοκαίρι στην Αθήνα και ούτε μπορώ στην πραγματικότητα να κάνω κάτι για να το διορθώσω. Σαν τους ανθρώπους, που κάποιος χαίρεται που χιονίζει και τον εγκαλούν θυμίζοντάς του ότι υπάρχουν άστεγοι, ζώα και οτιδήποτε άλλο θα υποφέρει από το χιόνι που θα στρωθεί. «Αν χαρώ λιγότερο, θα αλλάξει κάτι σχετικά με τις συνθήκες που μένουν αυτοί οι άνθρωποι;», όχι, αλλά κάπως πρέπει να βγάλουν κι αυτοί το ψωμί και τη χολή τους.

Οπότε, μπαϊλντισμένος, κουρασμένος και σκασμένος από τους καύσωνες του Αυγούστου, βλέπεις κόσμο στη δουλειά να επιστρέφει μετά τις διακοπές του, μαυρισμένος, ξεκούραστος και χαρούμενος να σε ρωτάει «Πώς πέρασες; Που πήγες;». Η απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι «εσύ να δεις που θα πας», αλλά επειδή δεν είσαι κάποια τηλεοπτική περσόνα που παρουσιάζει αθλητική / οπαδική εκπομπή στην τηλεόραση, συγκρατείσαι. 

Η χειρότερη κατηγορία όλων, όμως, είναι οι άνθρωποι που σε ρωτάνε πχ τον Ιούλιο τα κλασικά «πότε θα πάρεις άδεια / πού θα πας / πότε θα παντρευτείς κλπ. (Οκ, ίσως όχι το τελευταίο αυτή την περίοδο, αλλά πάντα ελοχεύει σε κάθε επικοινωνία)». Τους απαντάς «Αργώ ακόμα, μέσα Σεπτεμβρίου» και εκεί βλέπεις να βγαίνει στα μάτια τους η μπλε οθόνη των Windows με το σφάλμα. Μετά από επικοινωνία με το ΙΤ του σώματος, το οποίο δεν πρόλαβε να σταματήσει την εκτέλεση του προγράμματος πριν προβεί στην αγαπημένη του λύση του restart, το στόμα πρόλαβε να σταματήσει ένα άηχο «α», καθώς στράβωνε σε σχήμα «νομίζω είπα βλακεία». Η λυπημένη, ίσως και σοκαρισμένη αντίδραση του συνομιλητή σου σε υποχρεώνει να απολογηθείς για τη δύσκολη θέση που τον έφερες, οπότε του λες κάτι τύπου «όλα καλά, το ήθελα». Και αντί ο ανακουφισμένος συνομιλητής να δεχτεί το δώρο που του έγινε και να αποχωρήσει μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο που θα κλείνει με κάποια παπάτζα από βιβλίο life coach με θέμα «Θα σας πω πως να φτιάξετε τη ζωή σας, ενώ η δική μου είναι σκατά», όπως «ηξκσφ δσα πρτφσ χψζφδγφδβκκ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ», επιλέγει το κλισέ. «Την καλύτερη δουλειά κάνεις, ο Σεπτέμβριος είναι η καλύτερη περίοδος για διακοπές: ήσυχα, φτηνά κλπ». Σώπα ρε μεγάλε! «Κι εσύ, γιατί δεν παίρνεις Σεπτέμβριο τότε, αφού είναι η καλύτερη περίοδος;» «Να ξέρεις, η γυναίκα μου έχει 3 μπατζανάκηδες, ο σκύλος μας πολλές φορές τινάζει λίγο περισσότερο το πόδι αφού έχει κατουρήσει μια κολόνα, ναι έκανα πρόσφατα, μόνο τα τριγλυκερίδια ήταν λίγο ανεβασμένα» και γενικά άκυρες δικαιολογίες που καταλήγουν στη φράση «Αν μπορούσα θα έπαιρνα Σεπτέμβριο, εγώ αυτό ήθελα».  Και να σας πω κάτι; Αν τον έλεγε Σεπτέμβρη, ίσως τον πίστευα, αλλά τώρα είναι τόσο πιστευτός όσο ο κύριος που κέρδισε το 50ρικο στην Ομόνοια σε παπά.

Ήταν αυτό το κείμενο ένα κλείσιμο ματιού στους ανθρώπους που δεν πήγαν ακόμα / καθόλου διακοπές; Μπορεί. Είναι αυτοί αρκετοί ώστε να το κάνουν viral και να μην χρειαστεί να ξαναδουλέψω; Σίγουρα όχι. Ήταν ένα ημιοργισμένο παραλήρημα λόγω κούρασης; Κι αυτό μπορεί. Αυτό που δεν μπορεί καθόλου να αντέξει η ψυχή μου είναι τους ανθρώπους που λένε «Καλό αποκαλόκαιρο». Τι καλό αποκαλόκαιρο ρε γαμώ το; Χίλιες φορές ένα γεμάτο, μεστό «Καλό Χειμώνα», να φας τις βρισιές που σου αρμόζουν, να πάμε παρακάτω. Αυτά τα αποκαλόκαιρα κλπ, είναι ευχές τύπου «Καλή Παναγιά», «Καλή αυριανή», «Να χαίρεσαι το όνομά σου», οι οποίες δεν ξέρεις τι ακριβώς σημαίνουν και κυρίως αν είναι κάτι θετικό, ώστε να απαντήσεις τα δέοντα. Θα μου πεις εδώ υπάρχουν άνθρωποι που απαντάνε «επίσης» στο «Χριστός Ανέστη», αυτά μας πείραξαν; Και στην τελική, μιας και το καλοκαίρι πήγε καλά με φωτιές, καμένους ανθρώπους, καμένα μυαλά με φόβους για τσιπ σε ταυτότητες που εκφράζονται μέσα από τα τσιπ των κινητών, λες «ας ευχηθώ και για το αποκαλόκαιρο». Όχι. Καλό Χειμώνα σε όλους!