Point Of View

Ορέστης – Κριτική

Νάγια Παπαπάνου

Για τον «Ορέστη» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη,  είναι δόκιμο να ξεκινήσει κανείς περιγράφοντας τον σκηνικό χώρο όπου λαμβάνει χώρα η παράσταση: η ορχήστρα είναι περικυκλωμένη από μαυρο – κίτρινη ταινία, όπως αυτή που τοποθετεί η αστυνομία για να αποτρέψει τους πολίτες  να προχωρήσουν ή / και να προστατέψει τον χώρο. Στο βάθος δεσπόζει η πρόσοψη ενός κτιρίου με σκαλωσιές και μπροστά του ένα σιδερένιο κρεββάτι με τον Ορέστη ασθενή, τυλιγμένο σε λευκό σεντόνι, με την Ηλέκτρα να ξαγρυπνά στο πλάι του. Το σκηνικό παραπέμπει σε ένα αστικό τοπίο, κυρίως η πρόσοψη του κτιρίου παραπέμπει σε είσοδο δημόσιου κτιρίου, ειδικά για Αθηναίο, η αναφορά είναι σαφής και νομίζω η αισθητική των κοστουμιών των Ορέστη, Πυλάδη αλλά και του Χορού συμπληρώνει αυτή την φοιτητική, μεσο-αστική εικόνα.

Ο Γιώργος Μπλάνας, υπογράφει την μετάφραση και στο εκτενές σημείωμα του στο πρόγραμμα της παράστασης, αναφέρεται στην θεματική της «ετερότητας», συγκεκριμένα της «τραγικής ετερότητας». Ετερότητα σαν φιλοσοφικός όρος είναι η ιδιότητα του «διαφέρειν» στο πνεύμα, ως κοινωνικός όρος αναφέρεται στην διαφορετικότητα, όταν το «εγώ»  εντάσσεται και ενυπάρχει στο «εμείς» σε μια συλλογική οντότητα. Στα πλαίσια της προκείμενης ετερότητας και δη τραγικής, η σύγχρονη ανάγνωση που επιχειρεί η παράσταση του Γιάννη Αναστασάκη, ίσως ρέπει περισσότερο προς το εξωτερικό περίβλημα (σκηνικά, κοστούμια, μουσική, ερμηνευτική κατεύθυνση) ενώ το μέρος της δραματικής εμβάθυνσης εντοπίζεται κυρίως στην Ευριπίδεια διάνοια και τον άγρυπνο θεατή που θα αναγνώσει το κείμενο πέραν της σκηνικής δράσης. 

Σε αυτή την κατεύθυνση ένα εξαιρετικό παράδειγμα συνδυασμού και των δύο στοιχείων (σκηνικής παρουσίας και δραματικής ερμηνείας) είναι ο Νικόλας Μαραγκόπουλος ως αγγελιοφόρος. Φυσικά ο Χρήστος Στέργιογλου ως Τρώας δούλος, υπηρετεί αξιοθαύμαστα το «βαρβαρικό» στοιχείο αλλά και το ένστικτο επιβίωσης ενός μέσου ανθρώπου που μπλέχτηκε στα γρανάζια της πολιτικής και του πολέμου. Ο Κώστας Σαντάς, φέρει την ιστορικότητα του ρεπερτορίου του και την εντάσσει πολύμορφα στο πλαίσιο αυτής της ανατρεπτικής σκηνοθετικής προσέγγισης. Το πρωταγωνιστικό τρίο Ιωάννα Κολλιοπούλου (Ηλέκτρα), Χρίστος Στυλιανού (Ορέστης) και  Δημήτρης Μορφακίδης (Πυλάδης) αναδεικνύουν αυτό που δηλώνει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «τη θέση του πολίτη σε μια πολιτεία που κλυδωνίζεται [..] αλλά και τη θέση μιας πολιτείας που αυτοτιμωρείται τιμωρώντας». Για τον Ευριπίδη φυσικά ο απο μηχανής θεός Απόλλωνας, τα βάζει όλα στη θέση τους, και η φωνή του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, με μια υφέρπουσα ειρωνία ανοίγει όλα τα ερωτήματα που ο λόγος του θέλει να κλείσει. 

Προσωπικά, σαν θεατής θα «άντεχα» να φτάσει στο άκρο που υπαινίσσεται η σκηνοθετική ματιά, ίσως και να καλοδεχόμουν μια δραματουργική παρέμβαση που τόνιζε περισσότερο το πολιτικό σχήμα μιας ανατρεπτικής, βίαιης αποκαθήλωσης μπρος στον παραλογισμό της εξουσιαστικής μανίας. Παρά ταύτα, η παράσταση «Ορέστης» δεν σ’ αφήνει ασυγκίνητο. 


Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος