Point Of View

Nick Cave & The Bad Seeds @ Tae Kwo Do - Review

Κωστής Γωγιός

Η αλήθεια είναι ότι τα σημάδια ήταν θετικά: Ο καιρός ήταν βροχερός και μουντός, λες και έπρεπε να ταιριάζει με τα τραγούδια του και ο ίδιος είχε να μας επισκεφθεί χρόνια, οπότε η επιστροφή του έμοιαζε με αυτή ενός φίλου που έχεις καιρό να δεις και σου έχει λείψει. Δεν νομίζω όμως, ότι πολλοί περίμεναν αυτό που βιώσαμε την Πέμπτη. 

Ένας Nick Cave βγαλμένος από τα πιο σκοτεινά όνειρα μας, άλλοτε τρυφερός και άλλοτε να ξεσπάει σαν καταιγίδα που παρασέρνει τα πάντα. Σχεδόν 2,5 ώρες λυρισμού, πάθους, συναισθημάτων με την λύτρωση να έρχεται στο τέλος είτε με την μορφή δακρύων είτε με τα χαμόγελα που ήταν απλωμένα σε πρόσωπα. Ο Cave κατέθεσε τη ψυχή και το είναι του, έδωσε τα χέρια του σε όσους περισσότερους μπορούσε, κατέβηκε μέσα στον κόσμο και έφτασε να ανέβει στην κερκίδα, ανέβασε πολλούς στη σκηνή και, θαρρείς, ότι με κάθε του κίνηση μαγνήτιζε το κοινό και γέμιζε ενέργεια το μέρος. Μπορεί να φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, αλλά νομίζω, ότι όσοι ήταν εκεί, βίωσαν ακριβώς τα ίδια, απλώς με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Τον κοινό τον λατρεύει και του το έδειξε, ο ίδιος λατρεύει το κοινό και το έδειχνε με κάθε τρόπο και όλη αυτή η αμφίδρομη σχέση έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου.

Οι Bad Seeds τον συντρόφευσαν ιδανικά, με τον Warren Ellis να χτυπιέται εκστασιασμένος στα σημεία που ξέσπαγαν τα κομμάτια. Ο ήχος και τα φώτα άγγιζαν πραγματικά την τελειότητα, άκουγες κάθε νότα από κάθε όργανο όσο καθαρά και μπάσα έπρεπε, ακόμα και το χτύπημα των χορδών του βιολιού, σχεδόν μπορούσες να δεις το συναίσθημα να κυλάει μπροστά σου και η γυναικεία φωνή παρουσία video στο “Distant Sky” ανέβασε κι άλλο το επίπεδο. 

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τη συναυλία του Nick Cave. Ήταν μια από τις καλύτερες φετινές εμπειρίες, ίσως η καλύτερη. Νομίζω όμως ότι τα λόγια δεν θα μπορέσουν να αποδώσουν αυτήν ακριβώς την κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου. Ακούσαμε πολλά από τα αγαπημένα μας κομμάτια-ιστορίες (“From Her To Eternity”, “Into My Arms”, “Tupelo”, “Weeping Song”, “Jubilee Street”, “Red Right Hand” κλπ), ακούσαμε κομμάτια από τον τελευταίο, ιδιαίτερο, δίσκο (“Anthrocene”, “Jesus Alone”, “Skeleton Tree”, “I Need You” κλπ), βιώσαμε τον πόνο της απώλειας του, την χαρά του έρωτα του, μάθαμε για την πόλη που εξαφανίστηκε από καταιγίδα, ιστορίες τρελών και παρανόμων και στο τέλος, λυτρωμένοι, φύγαμε για να περιμένουμε την επόμενη φορά, που ευτυχώς δεν αργεί. 


Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος