Μια Τελεία… είναι μόνο η αρχή! - Κριτική

Ο Πέρρυ, ένας νεαρός που δεν είναι πολύ σίγουρος ότι θα τα καταφέρει και συχνά απογοητεύεται, αλλά επιδιώκει και είναι ανοιχτός στο να προσπαθήσει, είναι ο πρωταγωνιστής της νέας παράστασης της Ομάδας ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ. Προκειται, όπως πάντα, για μια διαδραστική παράσταση- εργαστήρι, εμπνευσμένη από το γνωστό βιβλίο «Η Τελεία» του Πίτερ Ρέινολντς, για τα μικρότερα παιδιά (3-8 ετών), που στοχεύει στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης τους. 

Ο Βασίλης Παπαλαζάρου υπογράφει το κείμενο της παράστασης και πρωταγωνιστεί στον ρόλο του Πέρρυ, μαζί με την εξίσου ταλαντούχα Σταυρούλα-Μελισσάνθη Μακρά που υποδύεται την αδελφή του Έρι, την δασκάλα στο σχολείο αλλά και την φίλη του Μελισσάνθη. Μαζί περπατούν τις σκηνές της τρυφερής ιστορίας του Πέρρυ που εμπνέει κίνητρο και αισιοδοξία, νομίζω όχι μόνο στους μικρούς θεατές αλλά και τους ενήλικες συνοδούς τους και συνθεατές. Ο Γιώργος Μενεδιάτης σκηνοθετεί την παράσταση, και φαίνονται η άνεση και εμπειρία που έχει συγκεντρώσει ως ηθοποιός και συντελεστής των παιδικών παραστάσεων που παρουσιάζονται αδιάλειπτα από το 2007. Μικρές σκηνές, με καθαρό νόημα και μήνυμα, σταθερά αλλά ευφάνταστα σκηνικά που μεταπλάθονται κεντρίζοντας την φαντασία, απλά αλλά “θεατρικά” κοστούμια (Κωνσταντίνος Γκουγκούνης), και μια ανατρεπτική σκηνή κουκλοθέατρου που εισάγει τους μικρούς θεατές σε στοιχειώδεις θεατρικές συνθήκες. Ο Πουκ, το αγαπημένο λούτρινο του Πέρρυ, ζωντανεύει και του μιλά· πολλοί θα επέλεγαν να κρύψουν τον κουκλοπαίχτη, στην σκηνή αυτή η Μακρά ξεκινά κρυμμένη και σταδιακά φανερώνεται, όμως το κοινό αποδέχεται αυτή την σύμβαση και σύντομα η ηθοποιός- κουκλοπαίχτης θα επανέλθει στην σκηνή ως άλλος ρόλος. Αυτή την μαγεία του θεάτρου που κρύβεται πίσω από την θεωρία του και τα διάφορα συστήματα υποκριτικής, η ομάδα Ονειρόδραμα την μεταφέρει στο κοινό της με έναν τρόπο φυσικό και ανεπιτήδευτο. 

Η παράσταση-εργαστήριο διαρκεί συνολικά 70 λεπτά (μαζί με το εργαστήρι, χωρίς διάλειμμα) κι αποτελείται από τρεις ενότητες: Στην πρώτη ενότητα τα παιδιά θα παρακολουθήσουν τη διαδραστική θεατρική παράσταση «Μια Τελεία…». Στην δεύτερη ενότητα συμμετέχουν τα παιδιά σε επιλεγμένες ασκήσεις- παιχνίδια εμπιστοσύνης και γνωριμίας με θέματα «επικοινωνώ», «αλληλεπιδρώ», «βοηθιέμαι» και «βοηθάω». Με αφορμή το ελεύθερο σχέδιο στη ζωγραφική, την ενθάρρυνση, αναπτύσσω την φαντασία και την δημιουργική σκέψη. Στην τρίτη ενότητα τα παιδιά δημιουργούν μια ιστορία όλοι μαζί, μέσα από τις ζωγραφιές τους και καλούνται να την αναπαραστήσουν παίζοντας ρόλους με εκφραστικές κινήσεις και ομαδικό τραγούδι. Η Χριστίνα Μουδάτσου, ηθοποιός και δραματοθεραπεύτρια επιμελείται το εργαστήριο, που βάζει στο κέντρο την καλλιτεχνική δημιουργία: η σωστή ενθάρρυνση, ο αλληλοσεβασμός και η συνεργασία τονώνει την αυτοπεποίθηση του παιδιού, αυξάνει την αυτοεκτίμηση. Σε μια εποχή που τα παιδιά είναι πιο εξοικειωμένα με την “κύλιση” και τις οθόνες αφής, το να πιαστούν χέρι-χέρι σε κύκλο να κλείσουν τα μάτια, και να στηρίξουν το ένα το άλλο για να διατηρήσουν την ισορροπία τους, είναι θεραπευτικό για τις αισθήσεις τους. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρευρίσκομαι στο κοινό μιας παράστασης της Ονειρόδραμα, και οφείλω να ομολογήσω, ότι το κοινό της αποκτά μια συνέχεια και μια πορεία, καθώς μεταφέρει την εμπειρία προηγούμενων παραστάσεων και την ερμηνεύει διαδραστικά στην διάρκειά τους.  Χαρακτηριστικά, η φράση “αυτό που κάνεις με ενοχλεί”, βασικό μότο της παράστασης “Ο Λύκος κάνει bullying”, ακούστηκε σε σκηνή που ο Πέρρυ δέχεται μια υποτιμητική κριτική από την αδελφή του. Η διάδραση των παιδιών με την παράσταση, πέραν του αυθόρμητου που χαρακτηρίζει αυτές τις ηλικίες, εκκινείται και από την ερμηνεία των ηθοποιών, οι οποίοι παίζοντας τον ρόλο τους, αφουγκράζονται τις αντιδράσεις και τις ατάκες των παιδιών και τις χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο για να εμπλέξουν τους θεατές στην σκηνική δράση. Οι ηθοποιοί της Ονειρόδραμα διατηρούν μια σπάνια ισορροπία ως προς τον τέταρτο τοίχο, πότε δηλαδή να υπερισχύει η ερμηνευτική δράση της διάδρασης με το κοινό: εν προκειμένω, ο Πέρρυ δέχεται την βοήθεια θεατή για να προσπαθήσει να κάνει μια φιγούρα ισορροπίας, όμως έχει προηγηθεί μια μαγική σκηνή με τον Πέρρυ να “διηγείται” με τα χέρια του μια ιστορία κάτω από το φως του προβολέα και υπό τους ήχους του Τσαϊκόφσκι, κατά τη διάρκεια της οποίας ακόμα και το μωρό που καθόταν στην αγκαλιά της μητέρας του δίπλα μου ακινητοποιήθηκε συνεπαρμένο. 

Η μουσική και το τραγούδι του φινάλε, σε στίχους και μουσική της Στέλλα Μουδάτσου (παιδοψυχολόγος), νομίζω ότι πέρα από την ενθάρρυνση που δίνουν στους θεατές και την υπέροχη μελωδία και ερμηνεία των ηθοποιών, σίγουρα αγγίζουν τους ενήλικες θεατές στο κοινό. Το θέατρο σε αυτές τις ηλικίες (3-8 ετών) είναι μια σχέση συνεργασίας με τους γονείς και κηδεμόνες, όταν αυτοί δύνανται να συνοδεύουν τα παιδιά, η προοπτική ανάπτυξης των ερεθισμάτων είναι εντυπωσιακή, “μην ξεχνάς που ξεκινάς και που θέλεις να πας..” όπως τραγουδούν ο Πέρρυ και η Μελισσάνθη. 

Info Παράστασης