Εκδρομή και Παραδρομή

Και αφού γύρισα στο σπίτι μετά από πέντε ολόκληρες  ημέρες, πέταξα τα πράγματα μου στο σαλόνι και έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι. Χάζεψα για λίγο την λάμπα, που χόρευε με το αεράκι που έμπαινε από την μπαλκονόπορτα - είχα ανοίξει για να μπει λίγος καθαρός αέρας στο δωμάτιο. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα "Πάει κι αυτό. Πώς πέρασαν πέντε ημέρες τόσο γρήγορα; Σαν όνειρο πέρασε."

Η εκδρομή ήταν εκπαιδευτική με το Πανεπιστήμιο μου. Πήγαμε στο Βόλο και στην Καρδίτσα και είδαμε πολλά χωριά του Πηλίου. Σκέφτηκα να κοιτάξω στο κινητό μου όλες τις όμορφες φωτογραφίες που έβγαλα , να ξαναθυμηθώ και να ξαναζήσω όλες τις στιγμές που είχα απαθανατίσει. Άνοιξα το κινητό μου και άρχισα να χαζεύω τοπία και τους φίλους, τις σέλφι και τις δήθεν αυθόρμητες φωτογραφίες. Ενώ μόλις είχε τελειώσει η εκδρομή, εγώ ήδη την αναπολούσα. Έβλεπα τον εαυτό μου μέσα στην φύση και σκεφτόμουν αν είχα σίγουρα ζήσει εγώ αυτές τις στιγμές. Αναπολούσα τις στιγμές που έζησα και της στιγμές που έχασα και δεν θα τις ξαναβρώ. Άνοιξα το ίντερνετ και συνδέθηκα στο φεισμπουκ. Όλοι  οι συμφοιτητές μου - χαρούμενες παρέες στις ταβέρνες που κάτσαμε, ψαγμένες φωτογραφίες με τοπία και βίντεο στο ίνστα στόρυ  με βόλτες. Φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από αυτό, σαν κι αυτούς είμαι και εγώ μην νομίζεις. 

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο αναλωνόμαστε στην εικόνα μας. Γιατί φυσικά είναι πιο σημαντικό να δείξεις στους διαδικτυακούς σου φίλους  τι "όμορφα" περνάς παρά να πεις στους αληθινούς σου φίλους, που είναι γύρω σου και περιμένουν να τους μιλήσεις "ρε, περνάω τέλεια μαζί σας". Παλεύουμε τόσο πολύ να χτίσουμε μια διαδικτυακή εικόνα, που χάνουμε την πραγματικότητά μας. Συντηρούμε το προφίλ μας στα σοσιαλ μιντια καθημερινά αλλά ξεχνάμε να συντηρήσουμε τον εαυτό μας. Κι όσο κι αν το συνειδητοποιώ αυτό, κι όσο κι αν με θλίβει και θέλω να το αλλάξω πρώτα σε εμένα, βλέπω την εξάρτηση και τον εθισμό  σε αυτό το πράγμα να θεριεύει και να παίρνει και εμένα η μπάλα. Θα ανοίξω τα μάτια μου το πρωί, το πρώτο πράγμα θα είναι να δω το κινητό μου αν έχω τίποτα. Θα είμαι έξω με τους φίλους μου και θα μιλάω στο μεσεντζερ με άλλους φίλους που έχω καιρό να δω, αλλά αν αυτή την στιγμή που είμαι έξω με κάποιους ανθρώπους, αν την σπαταλάω για να μιλήσω εικονικά με κάποιους άλλους, όταν θα βρεθώ τελικά με τους άλλους για ποιους θα σπαταλήσω τότε τον χρόνο που θα ‘μαι μαζί τους; Ανεβάζουμε μια φωτογραφία και κοιτάμε κάθε τρεις και λίγο για να δούμε πόσα λαικς έχουμε μαζέψει. Βάζουμε στοιχήματα αν θα πάει καλύτερα ή χειρότερα από μια παλαιότερη. Θέλουμε να είμαστε αυτοί με το ωραίο κάδρο και το ωραίο βλέμμα, με το μαγικό τοπίο και την ψαγμένη λεζάντα. Θέλουμε να αρέσουμε. ‘Η και κάποιοι θέλουν να μην αρέσουν και τόσο για να υπάρχει μια αντίφαση γύρω από το όνομά τους.

Αλήθεια, πόσοι από εμάς ήταν πραγματικά εκεί; Πόσοι από εμάς ευχαριστήθηκαν την βόλτα στους καταρράκτες; Πόσοι από εμάς είδαν πραγματικά την λίμνη Πλαστήρα και δεν έβγαλαν αμέσως το κινητό να την φωτογραφίσουν; Πόσοι έκοψαν και μύρισαν ένα λουλούδι; πόσοι μύρισαν τα πεύκα μετά την βροχή; Δες! Είσαι με τους φίλους σου. Δες! Είσαι μακριά από την Αθήνα και τις καθημερινές σου υποχρεώσεις! Δες! Έχεις για λίγο την ευκαιρία να ξεφύγεις μαζί τους - μην την σπαταλάς! Δες! Άνοιξε τα μάτια σου και ΔΕΣ τους , μην τους κοιτάζεις απλά.

Θέλω να μπορώ να ζω το εδώ και τώρα μου. Να μην έχω υποχρέωση να ενημερώσω καμία σελίδα στο ίντερνετ για το τι κάνω και με ποιόν είμαι. Να μην θέλω να είμαι κοινωνικά αποδεκτός βάση του πόσο καλό προφίλ έχω στο ίνσταγκραμ και στο φέισμπουκ. Θέλω να μπορώ να απολαύσω μια ηλιόλουστη βόλτα στο κέντρο – Κυριακή πρωί, χωρίς να είναι must. Θέλω να μπορώ να φάω ένα γλυκό χωρίς να σκέφτομαι αν πρέπει πρώτα να το βγάλω φωτογραφία ή όχι. Θέλω να δω όλα τα νησιά της Ελλάδας από κοντά και όχι από τις ατελείωτες φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ. Θέλω να μην με νοιάζει τόσο το πόσο αποδεκτός ή όχι θα είμαι από τους άλλους. Και να μην προσαρμόζω τον εαυτό μου βάση αυτού. Θέλω να βρω τον εαυτό μου. Θέλω να ΖΩ. ΝΑ ΖΩ. Την κάθε στιγμή , και να μην χάνω τίποτα. Να μην με νοιάζει η εικόνα. Λένε, πως η κάθε εποχή έχει τους κανόνες της και πως αυτοί είναι της εποχής μας. Η εποχή της εικόνας. Πώς λοιπόν επιβιώνει κανείς  σε μία εποχή που αν η εικόνα προφίλ σου δεν έχει πάνω από 300 λάικς δεν είσαι αποδεκτός;

Πήγε αργά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι για να αλλάξω. Έκλεισα και την μπαλκονόπορτα. Θα τακτοποιήσω τα πράγματά μου αύριο που θα ‘μια πιο ξεκούραστος. Ας πέσω να κοιμηθώ τώρα καλύτερα. Αλλά μου άρεσε πολύ εκείνη η φωτογραφία που περπατάω στις  ράγες του τρένου. Να την ανεβάσω μια στιγμή λες; Άντε δεν βαριέσαι ας την ανεβάσω!