Backstage - Κριτική

Ένα πλατό, μια οθόνη, μια κάμερα, μια γκαρνταρόμπα, ηθοποιοί που προβάρουν λόγια, που κάνουν ασκήσεις φωνητικής, κι ύστερα «πάμε γύρισμα». Πρώτη λήψη από τις ταινίες: «Κόκκινα Φανάρια», «Στέλλα», «Η Κάλπικη λίρα»,«Γκόλφω», «Η δε Γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Χτυποκάρδια στα θρανία», «Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Χαρτοπαίχτρα», «Ξύπνα Βασίλη» όπως «διάβασαν» το σενάριο νέοι, άρτι αφιχθέντες ηθοποιοί, οι απόφοιτοι της δραματικής σχολής «ΠΡΑΞΗ 7».

Η παράσταση «Backstage» σε σκηνοθετική επιμέλεια της Λουκίας Μιχαλοπούλου, είναι μια πρωτότυπη ματιά σε σκηνές από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που έχουμε αγαπήσει. Όμως δεν κάνει μια στείρα αντιγραφή, αλλά ξαναδιαβάζει το σενάριο και εμβαθύνει σε σημεία που τότε, τις δεκαετίες 50, 60 και 70 δεν θα τολμούσαν να αναδείξουν στην μεγάλη οθόνη. Ο μονόλογος της Στέλλας, γίνεται ο μονόλογος – δήλωση ενός non – binaryχαρακτήρα, ενώ το περίφημο φλερτ του κ. Σαμιωτάκη και της Δις. Βασιλείου, μεταφέρεται από ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι με απαράμιλλη φρεσκάδα και ενθουσιασμό. Η κα. Κοκοβίκου μεταφέρεται στην σκηνή ως η πεμπτουσία αυτού του ρόλου, που έχει ξεχάσει και τον ίδιο του τον εαυτό μόνο αναζητά το άγιο δισκοπότηρο του «γάμου»! Η Αλίκη, ζητά μοναχά μια ευκαιρία, να πει τα λόγια της μετά από τόση ώρα που κάθεται και περιμένει, κι είναι όχι μόνο απολαυστική αλλά και ευρηματική. 

Υπάρχει δραματουργικό ενδιαφέρον, στην σκηνή της Κάλπικης Λίρας, όταν οι ηθοποιοί παίζουν ένα έργο μέσα στο έργο, κι ίσως αυτό το στοιχείο να μπορούσε να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο. Δηλαδή, συνολικά αυτός ο διάλογος που αναπτύσσεται ανάμεσα στην γνωστή κινηματογραφική σκηνή και τους ευέλπιδες ηθοποιούς να πάρει περισσότερο χώρο, να αναπτυχθεί πρώτιστα αυτό το έργο και να εγκιβωτίσει τις υπάρχουσες σκηνές. Με ένα τρόπο αυτό συμβαίνει στην σκηνή της Τζίνας (Πάστα Φλώρα) και του Στέλιου, όπου πραγματικά η ερμηνεία των ηθοποιών εφορμάται από το κινηματογραφικό έργο αλλά είναι μια εντελώς νέα αποτύπωση των χαρακτήρων, με ένα ιδιότυπο αμάλγαμα ιχνών από την πρωτότυπη ερμηνεία (ειδικά η τοποθέτηση των χεριών στην μέση που ήταν σήμα κατατεθέν του Δ. Παπαγιαννόπουλου).

Η κορυφαία σκηνή της παράστασης είναι αυτή της «Γκόλφως», όχι μόνο για τις πολύ καλές ερμηνείες αμφότερων των ηθοποιών, όσο και για την αισθητική του φωτισμού, την εξαίρετη επιλογή του τραγουδιού «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» και  την ενδυματολογική επιλογή της Γκόλφως. Η επιθυμία της ηθοποιού να ερμηνεύσει τον ρόλο συναγωνίζεται το παράπονο της Γκόλφως. Οι πανκ πινελιές στην κόμμωση συνδυάζουν συγκλονιστικά το ρούχο και την ερμηνεία. Η τεχνική δε και των δύο ηθοποιών γίνεται η αφορμή για μια συγκλονιστική σκηνή, που σπάνια εμφανίζεται σε επαγγελματικούς θιάσους (ίσως η μόνη φορά που θυμάμαι τόσο καλό συντονισμό φωνής – αναπνοής – ερμηνείας, ήταν η παράσταση της Ελένης Σκότη «Ποτέ μην κολυμπάς μόνος»). 

Οφείλω συγχαρητήρια στο θέατρο Σταθμός για την επιλογή να ξεκινήσει αυτήν την πολύπαθη σεζόν με αυτή την παράσταση και αυτούς τους συντελεστές. Είναι μια δήλωση συμπαράστασης και υποστήριξης στο μέλλον του θεάτρου, με μια παράσταση αποφοίτων που συνδιαλέγεται δημιουργικά με το παρελθόν και το παρόν. Η παράσταση «Backstage» θα σας κάνει να δείτε αυτά τα αγαπημένα στιγμιότυπα του ελληνικού κινηματογράφου με άλλο μάτι!