Angela (a strange loop), Susanne Kennedy – Markus Selg - Κριτική

Υπάρχει μια γυναίκα στη σκηνή, ξαπλωμένη σε ένα αφράτο στρώμα, στην άκρη κάτι που μοιάζει με δρόμο, αλλά δεν είναι. Υπάρχει ένα τραπέζι κουζίνας και καρέκλες, αλλά δεν είναι κουζίνα. Υπάρχουν πόρτες, κάποιος μπαίνει και βγαίνει, αλλά εξαφανίζεται. Η παράσταση “Angela (a strange loop)”, είναι η ιστορία μιας γυναίκας, μιας you-tube influencer, που πάσχει από μια παράξενη ασθένεια. Στη σκηνή βλέπουμε τη μητέρα της, το σύντροφο της, μια στενή φίλη και μια φευγαλέα φιγούρα που τη συνοδεύει σε ένα ταξίδι σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Η Susan Kennedy, σημειώνει: "Η ασθένεια της Άντζελα μοιάζει περισσότερο με πυρετό, παραμένει αρκετά ασαφής. Μπαίνουμε σε ένα μεταφυσικό όνειρο στοιχειωμένο από μια σειρά ερωτημάτων. Τι σημαίνει να είσαι ζωντανός; Να υποφέρεις; Ο χαρακτήρας (της Angela) μοιάζει να φτάνει σε μια κρίσιμη και αναπόφευκτη στιγμή στη ζωή, όπου το σώμα της λέει "όχι" και πρέπει να απομακρυνθεί εαυτού". (Συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε από τη Moïra Dalant και μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Gaël Schmidt-Cléach*).

Η Susan Kennedy και ο Markus Selg συνεργάζονται εδώ και πολλά χρόνια. Έχω δει μόνο δύο από τα έργα τους "Virgin Suicides" και "Angela ( a strange loop)", και στις δύο περιπτώσεις ένιωσα μια ενδιαφέρουσα δέσμευση να ακολουθήσω και όχι απλώς να παρακολουθήσω. Η αισθητική και η προσέγγιση συγχωνεύονται σε μια μοναδική γλώσσα επικοινωνίας στην οποία ο θεατής πρέπει να μυηθεί. Συχνά ξεκινά με το οπτικό, αλλά σύντομα ο ήχος, τόσο ο λόγος όσο και τα ηχοτοπία, εισάγουν τον θεατή σε μια θεατρική εγκατάσταση, μια καλλιτεχνική συλλογιστική που είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει τη δραματική αντίληψη.  Η σημασία των οπτικών στοιχείων είναι ένα δραματικό στοιχείο που είναι καθοριστικό για αυτό το θεατρικό είδος, το οποίο δεν είναι ξένο ούτε για το ελληνικό θέατρο. Η θεατρική ομάδα Ginger Creepers έχει φλερτάρει με αυτή την προσέγγιση παράσταση της που χαρακτήρισε Theater Exhibition εμπνευσμένη από τον "Τελευταίο λύκο" του Laslo Krasznahorkai.

Η Άντζελα αναδεικνύει μια αίσθηση δυαδικού κώδικα, στον τρόπο που εκφράζει τις σκέψεις ή τα συναισθήματά της, μερικές φορές υποτυποδώς αλλά συνολικά ελεύθερα προς ερμηνεία. Η σωματική έκφραση είναι περιορισμένη, το περιβάλλον επιβάλλεται πάνω στον ηθοποιό ο οποίος οδηγείται σε αποχή από την δράση, παίζοντας το ρόλο ενός μη χαρακτήρα που υπάρχει μόνο σε αυτό το περιβάλλον, σχεδόν ως υποπροϊόν της εγκατάστασης, ως μέρος του "κώδικα". 

Πιστεύω ότι τέτοια έργα τέχνης αποτελούν περήφανο απόγονο κινημάτων που ήταν σύντομα αλλά με επιρροή, όπως ο εξπρεσιονισμός στη Γερμανία κυρίως στο έργο του Erwin Piscator και το Θέατρο του Πανικού. Είμαι ευγνώμων που είδα και τα δύο έργα και ανυπομονώ να δω κι άλλα.

* μετάφραση της γράφουσας από τα αγγλικά

Σύλληψη – Κείμενο – Σκηνοθεσία Susanne Kennedy

Σύλληψη – Σχεδιασμός σκηνικού Markus Selg

Ηχητικός σχεδιασμός Richard Alexander

Soundtrack Richard Alexander, Diamanda La Berge Dramm

Ζωντανή μουσική Diamanda La Berge Dramm

Σχεδιασμός βίντεο Rodrik Biersteker, Markus Selg

Κοστούμια Andra Dumitrascu

Δραματουργία Helena Eckert

Σχεδιασμός φωτισμού Rainer Casper

Καλλιτεχνική συνεργάτιδα & Tours Deputy Artistic Direction Αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια περιοδείας Friederike Kötter

Βοηθός σκηνής Lili Süper

Βοηθοί ενδυματολόγου Anna Jannicke, Anastasia Pilepchuk

Παίζουν Diamanda La Berge Dramm, Ixchel Mendoza Hernández, Kate Strong, Tarren Johnson, Dominic Santia

Με τις φωνές των Ethan Braun, Rita Kahn Chen, Diamanda La Berge Dramm, Ixchel Mendoza Hernández, Tarren Johnson, Susanne Kennedy, Ruth Rosenfeld, Dominic Santia, Rubina Schuth, Cathal Sheerin, Marie Schleef, Kate Strong

Παραγωγή Ultraworld Productions

Οργάνωση περιοδείας και διεθνής διανομή Something Great

Συμπαραγωγή Wiener Festwochen (Αυστρία), Festival d’Automne à Paris & Odéon - Théâtre de l’Europe (Γαλλία), Festival d’Avignon (Γαλλία), Holland Festival (Ολλανδία), Kunstenfestivaldesarts (Βέλγιο), National Theatre Drama - Prague Crossroads (Πράγα), Romaeuropa Festival (Ιταλία), Teatro Nacional de São João (Πορτογαλία), Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz (Γερμανία)

Με την υποστήριξη του Stichting Ammodo και του Kulturstiftung des Bundes με τη χρηματοδότηση του Επιτρόπου Πολιτισμού και ΜΜΕ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας

Angela (a strange loop), Susanne Kennedy – Markus Selg - Review

There is a woman on stage, lying on a fluffy mattress, at the side of something that looks like a street, but it isn’t. There is a kitchen table, and chairs, but it is not a kitchen. There are doors, someone enters and exits, but they disappear. Angela (a strange loop), is the story of a woman, a you-tube influencer, who suffers from a strange illness. On stage we see her mother, her boyfriend, a close friend and an elusive figure that accompanies her on a journey to a parallel universe. 

Susan Kennedy, discusses that: “Angela’s illness is more like a fever, it remains pretty vague. We enter a metaphysical dream haunted by a number of questions. What does it mean to be alive? To suffer? The character seems to reach a crucial and unavoidable moment in her life where her body says “no” and has to take leave from itself.” (Interview conducted by Moïra Dalant and translated to English by Gaël Schmidt-Cléach*). 

Susan Kennedy and Markus Selg have been collaborating for many years. I’ve  only seen two of their works “Virgin Suicides” and “Angela ( a strange loop)”, and in both cases I felt an intriguing commitment to follow through not just watch. The aesthetics and approach melt into a unique language of communication that the spectator has to be initiated to. Often it starts with the visual, but soon the sound, both speech and soundscapes, introduce the spectator into a theatre installation, an art intervention bound to change the dramatic perception.  The significance of the visuals is a dramatic element instrumental for this theatre genre, that is not strange to Greek theater either. Ginger Creepers Theater Band has flirted with this approach with their theater exhibition inspired by Laslo Krasznahorkai’s “The Last Wolf”.

“Angela” brings out a sense of binary code, in the way she expresses her thoughts or feelings, sometimes basic but altogether free to interpretation. The somatic expression is light, the surroundings impose over the actor  who subsequently refrains from action, playing the part of a non-character that exists in this surrounding only, almost as a by-product of the installation, as part of the “code”. 

I believe that such artwork is a proud descendent of movements that were brief but influential, such as expressionism in Germany mostly in the work of Erwin Piscator and the Panic Theatre. I am grateful to have seen both works, and looking forward to seeing more. 

*https://festival-avignon.com/en/interview-with-susanne-kennedy-and-markus-selg-338343