Τι κοιτάτε ρε; - Κριτική

Έτσι μας υποδέχεται η πρωταγωνίστρια στο έργο του Χρήστου Συριώτη «Τι κοιτάτε, ρε;» που παρουσιάζεται στο Αγγέλων Βήμα. «Τι κοιτάτε; Τι κοιτάτε, ρε; Κι εσείς έτσι ήσασταν στην κοιλιά της μάνας σας. Γυμνοί και μόνοι». 

Ένα έργο ύμνος στη μάνα, που αναζητά την χαμένη μας ελπίδα μέσα από την επιστροφή στην αρχή, στη μήτρα. 

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο ποιητικό κείμενο σε μορφή θεατρικού μονολόγου. Ένα άκρως προσωπικό κείμενο, όχι όμως μόνο του συγγραφέα, αλλά και του κάθε θεατή καθώς ο καθένας το εισπράττει και το εκλαμβάνει διαφορετικά. 

Είχα την ευτυχία να δω το έργο στην πρεμιέρα του (την πρώτη παράσταση). Και λέω ευτυχία γιατί παρά το άγχος και την αγωνία των συντελεστών να πάνε όλα καλά, σε αυτές τις πρώτες στιγμές δημόσιας παρουσίασης ενός καλλιτεχνικού έργου αντιλαμβάνεσαι ακόμη περισσότερο την αλήθεια του καλλιτέχνη. 

Μαγεύτηκα από τη μουσική του Τάσου Καρακατσάνη, το πρωτοποριακό video art του Δημήτρη Ζόγκα που σε παρασύρει, την χορευτική σχεδόν συνεχώς κίνηση της ηθοποιού Λαμπρινής Αγιαννίτου αλλά οι εικόνες που δημιουργούνται επί σκηνής είναι αυτές που σε μεταφέρουν σε ένα άλλο επίπεδο. Αυτές οι εναλλασσόμενες εικόνες είναι που προσδίδουν στο έργο αυτό τη μαγεία, τη θεατρική μαγεία, που φτάνει στη κάθαρση! 

Την Λαμπρινή Αγιαννίτου ομολογώ πως δεν την γνώριζα. Χαίρομαι ιδιαιτέρως όμως που βλέπω πως υπάρχουν ηθοποιοί (φιγούρες θα τους χαρακτήριζα) που μπορούν να σηκώσουν το βάρος τέτοιων ποιητικών κειμένων (σύγχρονων αλλά και παλαιότερων). 

Η ερμηνεία της καθηλωτική. Η σκηνοθεσία αρκετά δυναμική καταφέρνει να βγάλει όλη τη δραματική ενέργεια  του κειμένου. Ο συνδυασμός αυτών; Εξαιρετικός! 

Info Παράστασης